De rots van Solutré

We rijden langs wijngaarden ... hier groeien de druiven voor de lekkere wijn Pouilly-Fuissé.

Op enkele km van het de gemeente Solutré-Pouilly houden we halt. In de verte, hoog boven de wijngaarden, torent de Roche du Solutré uit.

We rijden ernaartoe ...

We staan vol verbazing als we de contouren van de rots van Solutré zien. Het is een ongewone verschijning in het heuvelachtige landschap. Het lijkt wel een sfinx die ons van tussen de wijngaarden aan het bespieden is.

Deze prachtige kalksteenrots met een slank en karakteristiek profiel is een belangrijke prehistorische vindplaats in Europa. Hier willen we meer van weten. De auto blijft beneden op de parkeerplaats en wij vangen de wandeling aan naar de rots.

Een pad leidt naar Le Crotdu-Charnier (waar het museum is) en verder naar de top van de rots van Solutré (493m). Over ons museumbezoek zal ik het in volgend deel hebben.

Ga je mee naar boven?

Het uitzicht langs het smalle pad reikt tot aan het Saône-dal, de Bresse, de Jura en op heldere dagen zelfs tot aan de Alpen en de Mont Blanc.

Zijn de Noorse trollen hier voorbij gekomen om hun huisje te bouwen?

of was hier een Belgische 'trol' aan het werk?

Op onze wandeltocht staan we ook af en toe stil, vol bewondering voor het typische landschap van de Mâconnais, met wijngaarden, dorpen en kleine gehuchten.

En we komen steeds dichterbij de rots ..

Maar vooraleer we verder wandelen wil ik nog iets heel belangrijks vertellen over deze site.

Behalve als indrukwekkende speling van de natuur geniet de Roche de Solutré bekendheid  als een van de beroemdste archeologische vindplaatsen van Bourgondië, die in het Paleolithicum door meerdere beschavingen werd bewoond.

Aan de voet van die rots liggen vuurstenen en beenderen uit het stenen tijdperk. Het is nog niet vaak voorgekomen dat voorwerpen van een prehistorische vindplaats een heel tijdvak ‘dekken’. Daarom is het ook zo bijzonder dat in Solutré objecten zijn gevonden uit het gehele laatpaleolithicum. Hier werden voor het eerst werktuigen opgegraven. Prachtig bewerkte vuurstenen in de vorm van laurierblaadjes, werd zelfs Solutréen genoemd. Het gereedschap werd gemaakt door er, onder druk, vlakke stukjes af te slaan, een technische vooruitgang op gebied van het steenhouwen.

In volgend deel (het museum) zie je veel van deze voorwerpen.

Solutré, een Paleolitisch jachtgebied

De eerste opgravingen aan de voet van de rots in 1866, brachten een enorme opeenhoping van paardenbeenderen aan het licht. Samen met botten van bizons, oerossen, herten en mammoeten vormden ze een laag van 0,5 tot 2 m dik die verspreid lag over een oppervlakte van bijna 4000 m² (ongeveer 100.000 dieren). Deze jachtvelden werden dan ook gedurende meer dan 25.000 jaar gebruikt door verschillende generaties uit  het laatpaleolithicum (aurignacien, gravettien, solutréen en magdalénien).

Het was vooral het ontdekken van de tienduizenden paardenskeletten die tot de verbeelding sprak. De ontdekking van dit 'reuzenslachthuis' heeft heel wat fantasierijke geesten op hol doen slaan. Zo ontstond de mythe dat de paarden tijdens de jacht in de afgrond werden gedreven.

In 1872 schreef de Franse archeoloog en geoloog, Adrien Arcelin, zijn roman ‘Solutré ou les Chasseurs de rennes de la France centrale’. Daarin bracht hij de hypothese naar voren dat de prehistorische jagers de paarden bijeen zouden drijven op de top van de rots en ze met geschreeuw en vuur ‘gedwongen’ zouden hebben om in de afgrond te springen. Deze hypothese is ondertussen al een hele tijd weerlegd. Opgravingen tussen 1968 en 1976 tonen aan dat de kudden wilde paarden tijdens hun voorjaarsmigratie gewoon aan de voet van de rots werden gevangen en geslacht.

Wij zijn 'bijna' aan de rots en wandelen verder naar links en wat zien we hier?

In de omgeving van het museum en de archeologische site grazen mooie Poolse paarden van het konik-ras, de kalkhoudende weiden. Ze herinneren aan de tijd dat de jagers van Solutré de in de buurt levende kudden in de val lieten lopen tussen de kliffen en de steile rotsen.

Tot aan het einde van zijn ambtsperiode had president François Mitterrand de gewoonte om één keer per jaar samen met enkele vrienden de rots van Solutré te beklimmen.

We rusten even uit en dalen terug naar beneden. Wij hebben er honger van gekregen.  Wat kan nog meer vakantie zijn dan een picknick aan de voet van de Roche Solutré .. tussen de wijngaarden?

In volgend deel gaan we het prehistorisch museum in, aan de voet van de rots.