San Miguel del Cabo de Gata

Langs de dunbevolkte kust van Cabo de Gata dommelen nog onontdekte dorpjes en baaien in de zon. Eentje daarvan is 'San Miguel de Cabo de Gata'. We zien al van ver een oud bouwwerk, een kudde geiten is aan het grazen.

Ze komen dichterbij maar lopen gelukkig niet de weg op. De geitenhoeder houdt nauwkeurig een oogje in het zeil.

De tijd heeft geen vat gekregen op dit kleine stranddorp. Het plaatsje is nog erg basic, er is geen hoogbouw. Het strand lijkt eindeloos en loopt helemaal door tot de eerste bergen van de Sierra de Cabo de Gata. Er liggen meer vissersbootjes dan mensen op het strand, zelfs in het toeristisch seizoen.

We vinden het wel erg speciaal. Het is merkwaardig dat de vissersboten(grote en kleine) op het strand staan. Er is dus geen haven. De boten worden met lieren op het strand getakeld. Om ze in zee te krijgen schuiven ze op balken die met vet worden ingesmeerd. De boten staan als het ware geparkeerd op de scheepshelling.

Het geheel oogt bijzonder fotogeniek en authentiek. Hier kunnen we nog een beetje vermoeden hoe het leven van vissers in Spanje zich vorige eeuw moet hebben afgespeeld voor het toerisme toesloeg en alles veranderde.

De bewoners van San Miguel de Cabo de Gata leefden vroeger van de visserij. Vandaag zijn er velen die dit combineren met intensieve arbeid in de landbouw, in de vele serres/kassen van dit gebied.

Dit kleine paradijsje wordt steeds meer geliefd bij Spanjaarden uit de steden, die hier komen voor de rust en stilte.

Op het strand staat een oud bouwwerk, in 1756 gebouwd, op bevel van Fernando VI. Het diende als bescherming van het dorp van La Almadraba de Monteleva en de zoutmijnen.

De 18de eeuwse militaire wachttoren van San Miguel werd in 1941 een voormalige gevangenis van de Guardia Civil.

In de jaren 1980 werd een kleine muur met koepels op de hoeken gebouwd. Het is momenteel niet meer in gebruik, omdat er een nieuw hoofdkwartier in de buurt. Sinds 1985 is het cultureel erfgoed.

Bij het verlaten van dit stukje strand, komen de geiten ons voorbijgelopen.

Iets verder aan de andere kant van de weg liggen de zoutmeren