De Sierra Nevada en Alpujarras

De bergen van Alhama, Tejeda en Almijara, de witte dorpjes met Moorse invloeden, olijfgaarden en spectaculaire uitzichten in de ruige streek Axarquia; we laten het achter ons en rijden verder, richting Sierra Nevada.

De Sierra Nevada is het hoogste gebergte in Spanje. En het is, na de Alpen, het hoogste gebergte van Europa. Veel toeristen zijn verbaasd in zuid-Spanje een bergketen van die omvang aan te treffen. Veertien bergtoppen zijn meer dan 3000m hoog. Sneeuw en ijs bedekken vrijwel het hele jaar door de toppen van dit relatief jonge gebergte en hebben in de loop van de tijd erosie veroorzaakt, waardoor de bergen een meer afgeronde vorm kregen.

Het is het meest geliefde skigebied van de Spanjaarden. Maar niet alleen in de winter trekt de Sierra Nevada toeristen. In de zomer is het een prachtige plek om te wandelen en te mountainbiken.

Het gebergte strekt zich uit over een afstand van 90 km en heeft een totale oppervlakte van 170.000 ha. Ongeveer de helft hiervan werd in 1999 uitgeroepen tot Nationaal Park.

Wij hopen om een van de volgende dagen de sneeuw zien op de top van de Mulhacén, die met zijn 3482m, de hoogste is.

De Sierra Nevada bestaat uit twee delen: de noordelijke flank, de 'eigenlijke Sierra Nevada' en de zuidelijke flank, de 'Alpujarras'.

Die zuidelijke uitlopers van de Sierra Nevada was het laatste gebied waaruit de Moren zich terugtrokken. Door de geïsoleerde ligging en het bergachtige landschap vormden de Alpujarras vaak het toneel van grote historische gebeurtenissen: hier lag het laatste Nasridische bolwerk na de verovering van Granada en het centrum voor de opstand van de morisco’s in 1568. Drie eeuwen lang werd het gebied vergeten, tot de romantische reizigers uit de 19de eeuw het herontdekten. Nu vormen de Alpujarras een van de populairste toeristenbestemmingen van Andalusië, zonder daarom aan uitstraling en traditie in te boeten.

In sommige reisbrochures worden de Alpujarras wel eens omschreven wordt als ‘het Zwitserland van Spanje’. Doordat ze zich ten zuiden van de Sierra Nevada bevinden, worden ze door de smeltende sneeuw van de hoge bergen het hele jaar door vruchtbaar gehouden. We komen in een landschap vol citrus- en amandelbomen terecht, waarvan deze laatste in februari en maart op een ondenkbare mooie manier bloeien en een fantastische geur afgeven. Hierover volgen in in volgende artikelen foto’s.

Het is een prachtig gebied, met zijn groene hellingen, valleien en de schitterend witte dorpjes die tegen de bergwand lijken te zijn aangegooid.

Het eerste dorpje waar we even verpozen is in Lanjarón. Dit populair bergkuuroord is al bekend van bij de Romeinen. Zij hadden toen al de geneeskrachtige eigenschappen van het water ontdekt. Het helende water borrelt er uit zeven verschillende bronnen omhoog, en vanaf maart en april wordt de stad een mekka (what’s in a name) voor wie om diverse redenen een wellneskuur wil volgen.

Op verschillende plaatsen in het dorpje staan fonteintjes met drinkbaar water. Het is een aangename verfrissing bij het zwoele zomerweertje.

Van overal stromen mensen naar hier om het water te drinken en verschillende behandelingen te ondergaan die er worden aangeboden: artritis, vetzucht, nerveuze spanningen en andere kwalen). De hotels rezen dan ook als paddenstoelen uit de grond.

Lanjarón is in heel Spanje beroemd is om zijn mineraalwater. Je kan de flessen in bijna alle Spaanse winkels en supermarkten kopen en ook in de meeste restaurants worden ze op tafel gezet.

Buiten het water en zijn kuuroorden heeft Lanjaron weinig te bieden. Wie tijd en zin heeft in wat cultuur en geschiedenis, kan een kijkje nemen naar de ruïnes van een Moors kasteel (16de eeuw). Het prijkt op een rots, op een hoogte van 650 meter.

Hier werden de laatste stuiptrekkingen van de Moren genoteerd. Op 8 maart van het jaar 1500 smoorden de tot op de tand gewapende troepen van Ferdinand de laatste weerstand in de kiem. De legende vertelt dat de toenmalige Moorse bevelhebber liever van de rots sprong dan zich over te geven aan de zegevierende troepen van Koning Fernando.

Lanjaron geniet de twijfelachtige eer de laatste plek geweest te zijn waar de Moorse banier wapperde.